ΚΡΙΣΙΜΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ: ΑΜΒΕΡΣΑ – ΑΘΗΝΑ

Ο Πάουλ Ντε Βρε γεννήθηκε στην Αμβέρσα το 1909, όπου και πέθανε το 1982. Ποιητής, πάνω απ' όλα, ήταν επίσης κριτικός, εκδότης, εικαστικός και επιμελητής. Το έργο του εκτιμήθηκε και είχε μεγάλη επίδραση τόσο στο Βέλγιο όσο και διεθνώς. Ο Ντε Βρε αναδείχθηκε ως ποιητής ήδη πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1953, με πρωτοβουλία του και με την υποστήριξή του ιδρύθηκε το φλαμανδικό λογοτεχνικό περιοδικό De Tafelronde [Στρογγυλή Τράπεζα], που σύντομα εξελίχθηκε σε σημαντικό όργανο της τοπικής και διεθνούς πειραματικής σκηνής, με συνεχή παρουσία έως το 1981. Μεταξύ των συντακτών ήταν ο γάλλος ποιητής της συγκεκριμένης ποίησης Ανρί Σοπέν. Ο Ντε Βρε δραστηριοποιήθηκε επίσης σε άλλους πολιτιστικούς τομείς, κυρίως ως διοργανωτής εκθέσεων αφηρημένης τέχνης στο Βέλγιο στις αρχές της δεκαετίας του 1960, καθώς και ως επιμελητής της εμβληματικής έκθεσης για τη συγκεκριμένη και οπτική ποίηση: ? Konkrete poëzie, klankteksten, visuele teksten [; Συγκεκριμένη ποίηση, Ηχο-κείμενα, Εικαστικά κείμενα] στο Μουσείο Stedelijk του Άμστερνταμ το 1970. Ο ίδιος συνειδητά ενσωμάτωνε εικόνες από φωτογραφίες στην ποίησή του ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και ήταν πεπεισμένος για τη σημασία της τηλεόρασης και των νέων ηλεκτρονικών μέσων. «Η ανασύνταξη του ποιήματος θα έρθει από το μπόλιασμα τεχνολογικής έρευνας και λογοτεχνικής έμπνευσης σε εξειδικευμένα γραφιστικά και ηλεκτρο-ακουστικά εργαστήρια.» Η ανάπτυξη του μεταπολεμικού ποιητικού έργου του Ντε Βρε μπορεί να ταξινομηθεί σε τέσσερις τάσεις ή περιόδους: Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1960 δημοσίευε και ερμήνευε οπτικοακουστική ποίηση. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ήταν από τους κορυφαίους υποστηρικτές της συγκεκριμένης και της οπτικής ποίησης, συνδυάζοντας την «κενή περιεχομένου» τυπογραφία της συγκεκριμένης ποίησης με την άμεση εικαστική «αναπαράσταση». Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ιδιαίτερα μετά την εξέγερση των φοιτητών τον Μάη του 1968, το έργο του περιέλαβε την οπτική ποίηση με αριστερές πολιτικές ιδέες. Τη δεκαετία του 1970, κληροδότησε τη διαχρονική ποιητική και πολιτική κληρονομιά του: poesia visiva (οπτική ποίηση), το ριζοσπαστικό κίνημα στο οποίο εντάχθηκε το 1971, όταν ίδρυσε το περιοδικό Lotta Poetica (Ποιητικός Αγώνας) μαζί με τον ιταλό ποιητή Σαρένκο.